Ως επιστέγασμα της απόδειξης της ιστορικής και αρχαιολογικής αξιοπιστίας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, έρχεται η διαπίστωση ότι η Αγία Γραφή δεν περιέχει καθόλου λάθη διότι πρόκειται για ένα βιβλίο θεόπνευστο, δηλαδή η συγγραφή του είναι αποτέλεσμα έμπνευσης προερχόμενης από τον Θεό.
Η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής συνεπάγεται και το αλάθητό της και είναι ένα ζήτημα ως προς το οποίο ο κάθε αναγνώστης της καλείται να πάρει θέση. Η άρνηση της θεοπνευστίας και του αλάθητου της Αγίας Γραφής υποθάλπει αμφισβητήσεις και αμφιβολίες οι οποίες αρχίζουν να οδηγούν σε μια αλλεπάλληλη απόρριψη εδαφίων και αποσπασμάτων και τελικά στην απόρριψη ολόκληρης της Αγίας Γραφής, καθώς η απόδειξη ύπαρξης έστω και ενός λάθους θα επιδρούσε όπως το τράβηγμα μίας κλωστής από ένα μάλλινο πουλόβερ, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα στο ξήλωμα ολόκληρου του πουλόβερ. Διότι η Αγία Γραφή σκοπό έχει να μας φανερώσει το χαρακτήρα του Θεού και αν ο Θεός ψεύδεται τότε ολόκληρη η Αγία Γραφή καταρρέει.
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι η θεοπνευστία αναφέρεται στα αρχικά χειρόγραφα κείμενα και όχι στις εκάστοτε μεταφράσεις ή αντίγραφα, αν και για τα αντίγραφα των αρχικών χειρογράφων έχει αποδειχθεί μια αξιοπιστία μεγαλύτερη του 99% ως προς τα αρχικά κείμενα.
Η πρώτη και πολύ εμφανής ένδειξη της απουσίας λαθών, είναι το γεγονός ότι όλοι οι συγγραφείς, όπως φαίνεται από τα γραφόμενά τους, θέτουν πολύ ψηλά τον πήχη της αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας.
Επιπλέον, ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέχει εγγυήσεις για τη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής. Επομένως όποιος αρνείται αυτή την ιδιότητα της Αγίας Γραφής, πλήττει έμμεσα την αξιοπιστία και το κύρος του προσώπου του Ιησού Χριστού. Καταρχήν ο Ίδιος έκανε μια κατηγοριοποίηση της Παλαιάς Διαθήκης σε νόμο, ψαλμούς και προφήτες (Λουκ. κδ’ 44-45) ή νόμο και προφήτες (Ματθ. ε’ 17 & ζ’ 12) καθώς το βιβλίο των Ψαλμών διέπεται έντονα και από προφητικό χαρακτήρα και μπορεί να υπαχθεί στα προφητικά βιβλία (πολλές φορές άλλωστε οι Ισραηλίτες λέγοντας «προφήτες» αναφέρονταν σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη εκτός της Πεντατεύχου).
Όσον αφορά την Παλαιά Διαθήκη, ενδεικτικά αναφέρουμε:
-
Η Πεντάτευχος (Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί, Δευτερονόμιον) αποτελεί αυτό που οι Ισραηλίτες αποκαλούν Νόμο ή Τορά στα εβραϊκά. Η Πεντάτευχος λοιπόν αναφέρει σε πολλά σημεία ότι είναι δοσμένη από τον Θεό:
«Και αι πλάκες ήσαν έργον Θεού και η γραφή ήτο γραφή Θεού εγκεχαραγμένη επί τας πλάκας» - Εξοδ. λβ’ 16
Άλλωστε τα βιβλία «Λευιτικό» και «Αριθμοί» ξεκινούν λέγοντας ότι τα γραφόμενα σε αυτά είναι λόγια που είπε ο ίδιος ο Θεός. Άμεσος ισχυρισμός της θεοπνευστίας δεν υπάρχει στη Γένεση αλλά εφόσον η Γένεσις αποτελεί ένα από τα πέντε βιβλία του Νόμου, υπόκειται στην ίδια αυθεντία την οποία προσδίδει ο Ιησούς Χριστός στο «Νόμο». Άλλωστε ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε εδάφια και από τη Γένεση, αναφέροντας ότι είναι «λόγια του Θεού» (Ματθ. ιθ' 4-6). -
Όσον αφορά τη θεοπνευστία των προφητών, αυτή φανερώνεται από τη φράση «Ούτω λέγει Κύριος» που προηγείται των περισσότερων γραπτών προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης. Υπάρχουν όμως και άλλες αναφορές με χαρακτηριστικότερη του Ζαχαρία, ο οποίος, όντας ένας εκ των τελευταίων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, αναφέρει ότι τα λόγια των πρότερών του προφητών ήταν λόγια του ίδιου του Θεού (Ζαχ. ζ' 12), γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει και ο απόστολος Πέτρος (Β' Πέτρ. α' 21).
-
Με τον ίδιο τρόπο φαίνεται και η θεοπνευστία των Ψαλμών αλλά και των υπόλοιπων ποιητικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι άλλωστε, ρητά αναφέρουν ότι οι Ψαλμοί είναι λόγια του Αγίου Πνεύματος (π.χ. Μαρκ. ιβ' 36 & Πραξ. α' 16)
Όσον αφορά την Καινή Διαθήκη, ενδεικτικά αναφέρουμε:
-
Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός προϋποσχέθηκε τη θεοπνευστία της συγγραφής της Καινής Διαθήκης διά της επενέργειας του Αγίου Πνεύματος:
«ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς» - Ιωάν. ιδ’ 26
Ετσι, τα τέσσερα ευαγγέλια μας υπενθυμίζουν τη ζωή του Χριστού και όσα δίδαξε, ενώ όση επιπλέον διδασκαλία χρειαζόμαστε τη λαμβάνουμε μέσα από τις επιστολές. -
Ο απόστολος Πέτρος, άλλωστε, συγκαταλέγει τις επιστολές του Παύλου στις «γραφές» (Β' Πετρ. γ' 15-16).
-
Το εδάφιο-κορωνίδα για τη θεοπνευστία ολόκληρης της Αγίας Γραφής, είναι:
«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» - Β’ Τιμ. γ’ 16-17
Όσον αφορά το αλάθητο, δεν υπάρχει κάποιο εδάφιο που να εκφράζει ρητά ότι η Αγία Γραφή είναι αλάθητη σε όσα γράφει. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού, το οποίο όμως διδάσκεται ξεκάθαρα μέσα στην Αγία Γραφή. Έτσι και το αλάθητο συνάγεται από το γεγονός ότι όπως είδαμε η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο θεόπνευστο, δηλαδή όσα αναφέρει είναι λόγια του Θεού και ο Θεός δεν ψεύδεται ούτε είναι δυνατόν να κάνει λάθος, αλλά τα λόγια του είναι αληθινά. Δηλαδή το αλάθητο της Αγίας Γραφής προκύπτει λογικά από τη θεοπνευστία της και επομένως η αμφισβήτησή του αποτελεί έμμεση μομφή προς τον χαρακτήρα του Θεού.
Το αλάθητο της Αγίας
Γραφής έχει μεγάλη σημασία, εκτός των άλλων, και για
γεγονότα όπως η ιστορία του Αδάμ και της Εύας, του
Νώε και του κατακλυσμού, των Σοδόμων και Γομόρρων,
του Ιωνά κ.α. στα οποία αναφέρθηκε ο ίδιος ο Ιησούς
Χριστός, επιβεβαιώνοντας ότι είναι πραγματικά
περιστατικά και όχι συμβολισμοί.
Ιδιαίτερο στύλο του αλάθητου της Αγίας Γραφής
αποτελεί η αρχαιολογική και ιστορική επιβεβαίωση των
γεγονότων που περιγράφει (όπως είδαμε σε προηγούμενα
άρθρα) αλλά και το γεγονός ότι δεν λανθάνει σε
καμία αναφορά η οποία εμπίπτει στο χώρο της
σύγχρονης επιστήμης και η οποία δεν ήταν δυνατόν
να εξακριβωθεί με τα μέσα της εποχής της συγγραφής
του εκάστοτε βιβλίου της Αγίας Γραφής
Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι η θεοπνευστία και το αλάθητο της Αγίας Γραφής, δεν είναι μια πρόσφατη επινόηση ορισμένων ένθερμων υποστηρικτών της, αλλά αποτελεί μια αλήθεια η οποία διατυπώθηκε εξ αρχής και από έγκυρους εκκλησιαστικούς πατέρες και θεολόγους όπως ο Αυγουστίνος, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος κ.ά.
Η θεοπνευστία και το αλάθητο της Αγίας Γραφής φανερώνουν ότι κάθε λέξη μέσα στην Αγία Γραφή δεν είναι τοποθετημένη τυχαία αλλά έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Ο Ιησούς Χριστός άλλωστε είπε: «Διότι αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα.» (Ματθ. ε' 18). Και αν αυτό ισχύει για την Παλαιά Διαθήκη, πόσο μάλλον και για την Καινή Διαθήκη.
Ανακεφαλαιώνοντας τα παραπάνω, η Αγία Γραφή είναι πράγματι ένα βιβλίο θεόπνευστο και ακριβώς επειδή είναι θεόπνευστο είναι και αλάθητο, διότι δεν είναι δυνατόν ο Θεός να λανθάνει ή να ψεύδεται. Άλλωστε, όσοι αμφισβητούν την καθ’ ολοκληρίαν θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν την αδυναμία τους:
-
Να διαχωρίσουν τα αποσπάσματα που είναι θεόπνευστα από τα μη θεόπνευστα
-
Να παραθέσουν τα κριτήρια με τα οποία γίνεται ο παραπάνω διαχωρισμός
Αν λοιπόν η
αμφισβήτηση της θεοπνευστίας και του αλάθητου της
Αγίας Γραφής αποτελεί μία αρχή που μπορεί να
επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στις πνευματικές
αναζητήσεις ενός ανθρώπου, από την άλλη μεριά, η
επιβεβαίωση της θεοπνευστίας και του αλάθητου της
Αγίας Γραφής αποτελεί μια ευλογημένη αρχή που οδηγεί
στην αποδοχή του Λόγου του Θεού μέσα στην καρδιά του
ανθρώπου και κατά συνέπεια στη σωτηρία του διά Ιησού
Χριστού.
***
Τα
περιεχόμενα του άρθρου αποτελούν περίληψη της
εκπομπής "Χριστιανισμός
και Επιστήμη" της 10/04/2008. Το σχετικό υλικό
παρατίθεται στη δεξιά στήλη.
Ακούστε τη σχετική εκπομπή
